Het is rond een uur of tien, als we onze auto naast de Mariaschool parkeren. Het is stil op straat. Koningsdag 2021 en Corona, dat gaat niet goed samen. Aan een hek is een banier bevestigd: Rentmeesterschap zijn we aan onze (voor)ouders verschuldigd. We zijn in Langeveen, waar de zandgronden van Twente overgaan in de veengronden van noordelijk Overijssel en Drenthe en we bevinden ons op pakweg 800 meter van de grens met Duitsland.
Via de Kerklaan lopen we langs groene velden tot we op een naamloos zandpad belanden dat de grens markeert. We volgen het pad tot de grensovergang Langeveen – Striepe. Vlak voor de kruising treffen we links in een bosje grenspaal no. 97 aan. De hoeken van de grenspaal zijn scherp geslepen en het graniet glanst in de zon, van zoveel nieuwigheid gaat weinig grensromantiek uit. De originele paal is een tiental jaren geleden plotsklaps verdwenen en ik stel me een nooit gemaakte zwart wit foto voor van een paar mannen, zwoegend in hemdsmouwen in het duister van de nacht.
Iets meer grensgevoel krijgen we bij de grensovergang Langeveen-Striepe. Hier wordt de grens gemarkeerd door betonnen duikers met roodwitte signaalstrepen. Dat valt wel op. Met aan de Duitse kant twee huizen en daarna, zo ver het oog rijkt, heel veel groen land. In de berm een bordje: ‘Der Höchste Windpark der Welt hier? 250M Hoher Wanhsinn!!!’ Als we via de Grensweg terug naar Langeveen lopen komt ons een jongen op een crossmotor tegemoet, even later scheurt hij de bocht om, het naamloze zandpad op. Een stofwolk tussen Duitsland en Nederland markeert zijn route.
Kloosterhaar, pakweg 5 kilometer noordelijker gelegen, wordt onze tweede stop. We lopen deze keer niet richting de grens, maar zuidwaarts, de Engbertsdijksvenen in. Hier ligt een van de laatste stukjes onvergraven hoogveengebied van Nederland. Door uitdroging bedreigd, maar inmiddels Natura 2000-gebied is een reddingsplan opgetuigd om het veen met voldoende water te voeden. Het is een uitgestrekt gebied, zo’n 1000 hectare en je kan er uren dwalen. De afgegraven gebieden komen rechtstreeks van de tekentafel van weleer, dijken, water en veen vormen samen een prachtig grid. In het natte veen bloeit het wollegras. Op de schrale heidegronden staan een aantal bomen in bloei.
Hier in alle stilte aan de rand van het land wonen lijkt bijna verleden tijd. Het Duitse lege land, gebied grenzend aan Langeveen en Kloosterhaar is bestemd voor een windpark, met joekels van 248 meter hoog, de deelgemeente Itterbeck (Dld) is al overstag, de gemeenteraad van Uelsen (Dld) zal nog wel moeten instemmen, lees ik in de Tubantia van 21 maart 2021. En dat terwijl Langeveen ook is aangewezen als ‘zoekgebied’ voor de plaatsing van Nederlandse windturbines. Dat zal nog wel wat emoties aan weerzijden van de grens gaan opleveren. Ineens is die grens weer heel erg aanwezig.